Voor de liefhebbers van de feuilleton ‘De winkel van buurvrouw Lenny’.

Lenny kan smakelijk vertellen over de mensen die bij haar langs komen. Ze heeft een winkel in de rosse buurt en de hele wereld trekt aan haar oog voorbij. Soms komt er iemand naar binnen voor een praatje of een lekker warme sjaal.

Dit verhaal ging als volgt: Een tijdje terug kwam er, zo rond het middaguur een meneer uit Dubai binnen. Niet voor een praatje of een warme sjaal. Deze heer zoals Lenny hem omschreef, kwam voor haar dochter Fee. Althans, daar zag het naar uit. De man kwam van goede huize, dat had ze wel in de gaten: hij droeg dure sieraden en zat goed in het pak.

Hij leek geen sjaal of pet nodig te hebben. Toch bleef hij in de winkel staan. De man trachtte iets van een gesprek op touw te zetten maar dat ging niet erg soepel. Toch ging hij niet weg. Uiteindelijk bood Lenny hem een stoel aan. Met uitzicht op Fee, nadat hij die stoel een kwart slag had gedraaid.

Dit was een duidelijke zaak. De man had een missie. En wat hij verder ook aan gedachten had: Fee kwam er in voor. Hij was niet weg te slaan bij zijn fijne uitzicht. Lenny vond ’t zo langzamerhand tijd voor een hapje, het liep al tegen zevenen nu. Nee, de man had geen trek. De vlinders in zijn buik lieten blijkbaar geen plek voor honger.

Fee onderging zijn vurige blikken gelaten. Ze raakt niet snel van de wijs en wapperde nog maar ’s met haar mooie wimpers. De tijd ging voort. De blikken van haar aanbidder ook.

Toen, eindelijk, naderde het sluitingsuur van de winkel. Het liep ondertussen tegen tienen. Lenny liet merken dat het mooi geweest was en begon op te ruimen. De man gaf geen sjoege. Als laatste redmiddel deed ze de lichten uit en de man begreep dat het feest nu echt over was. Hij liet zich met zachte dwang de winkel uitvegen.

‘Pfff…’ blaast Lenny het verhaal uit. Ze is er nog moe van: ‘En we praten geeneens Engels’.

Heb jij ook wel eens bezoek dat niet vertrekt? En, hoe veeg jij ze de deur uit? Deel het! Ik ben razend nieuwsgierig!